آنگاه حضرت نسبت به ساير احكام، مانند پرداخت زكات و حجّ گزاردن همين مطلب را مى فرمايد.

واضح است كه وقتى وجود افراد مؤمن در اجتماع، چنين بركتى را به همراه داشته باشد، بركات

وجود امام معصوم كه ولىّ و حجّت خدا بر مردم است، به مراتب بيشتر خواهد بود. زيرا امام و حجت

خدا واسطه رسيدن فيض و بركت خداوند متعال به مردم و برطرف كننده بلاها از آنان است. چنانكه

امام سجاد(عليه السلام)درباره بركات وجودى ائمه اطهار(عليهم السلام)مى فرمايد:

«ما كسانى هستيم كه به واسطه ما آسمان برفراز زمين نگهدارى شده و زمين از هلاك نمودن

اهلش منع گرديده است».

حضرت در ادامه مى فرمايد:

«وبنا ينزّل الغيث و تنشر الرحمة و تخرج بركات الأرض».(1)

دراين فراز از بيان امام، به بركاتى ديگر اشاره گرديده ونزول باران وانتشار رحمت خدا و خروج

بركات زمين، از آثار وجودى ائمه اطهار(عليهم السلام)شمرده شده است. اين موضوع يك اصل

قرآنى است; زيرا قرآن كريم مى فرمايد:

(وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى آمَنُوا وَاتّقَوا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكَات مِنَ السَّماءِ وَالاَْرْضِ وَلكِن كَذَّبُوا

فَأَخَذْناهُم بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ)(2)

«اگر اهل شهرها و آبادى ها ايمان مى آوردند و تقوا پيشه مى كردند، بركات آسمان و زمين را بر

آنان مى گشوديم; لكن (آن ها حق را) تكذيب كردند. ما هم آنان رابه كيفر اعمالشان مجازات

كرديم».

نكته اى كه از اين آيه مى توان استفاده نمود اين است كه اهل شهرها و آبادى ها، تقوا را رعايت

نكردند و حق را نيز انكار و تكذيب نمودند و سزاوار تنبيه و مجازات الهى گرديدند; لكن در عين حال

مشاهده مى كنيم كه باران رحمت الهى ريزش مى كند و بركات زمين از دل آن خارج مى گردد و

اهل زمين از آن بهره مند مى شوند و اين نمى شود مگر به واسطه وجود ائمه اطهار(عليهم السلام)

كه مظهر قدس و تقوا و پرهيز كارى در زمين هستند. خداوند نه تنها به خاطر آنان بركاتش را از اهل

زمين دريغ نمى كند، بلكه بلاها و آفات را نيز به واسطه كرامت و عظمت ائمه اطهار(عليهم السلام)

در پيشگاهش، از اهل زمين برطرف مى كند و به انسان هاى گنهكار مهلت مى دهد تا شايد به

وسيله توبه و انابه به سوى خدا بازگردند; زيرا وجود ائمه معصومين همچون وجود پيامبر سبب خير

و بركت و رفع عذاب از امت است چنانكه قرآن كريم مى فرمايد:

(وَمَا كَانَ اللّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَأَنتَ فيِهمْ).(3)

«اى پيامبر! تا تو در ميان امت هستى خداوند آنان را عذاب نمى كند».


[1] ـ كمال الدين، ص 207.

[2] ـ سوره اعراف، آيه 96.

[3] ـ سوره انفال، آيه 33.